Ruimte in het hart en ruimte in het huis

Na ruim 20 jaar pleegouderschap is er voor deze familie een andere fase aangebroken, die van (pleeg)oma en opa. Maar in de afgelopen 20 jaar hebben ze een veilige haven kunnen bieden aan 10 pleegkinderen.  En alle vormen van pleegzorg passeerden de revue: van permanente plaatsing, die gemiddeld 2 à 3 jaar duurt, tot crisisplaatsing, waar je een tussenstation voor een kind bent. 

Op de vraag waarom ze pleegouder zijn geworden, komt een heel duidelijk antwoord: “Je krijgt er zoveel energie voor terug en je kunt iets betekenen voor een kind”, vertelt Bert ”er was nog ruimte in het hart en ruimte in het huis.” En na vele gesprekken met z’n tweeën, maar natuurlijk ook met de kinderen, werden voorzichtig de eerste stapjes gezet. Een vakantieopvang, een instapcursus in Groningen, gesprekken met andere pleegouders. “Maar ervaring kun je niet leren, maar moet je opdoen. Elk kind is uniek en elke rugzak is ook uniek.” “Je gunt een kind zoveel, maar je kunt niet alle problemen verhelpen,” vult Rie aan. Zij is degene die het contact met de pleegkinderen onderhoudt: “Met de meeste kinderen is nog contact, een whatsappje eens in de zoveel tijd, soms is er meer contact. Maar soms verlies je elkaar uit het oog.” Een pleegkind waren ze zelfs 10 jaar kwijt. Totdat hij op een dag weer op de stoep stond. Gewoon omdat ie benieuwd was of zij er nog woonden en om even een praatje te maken. Het staat Bert en Rie nog helder voor de ogen. Bert vertelt: “Toen hij aan de deur stond zei hij: ‘De periode die ik bij jullie woonde, was een stabiele periode in mijn leven.” “Inmiddels was er veel voor hem veranderd”, herinnert Rie zich,” de stille jongen van toen praatte honderd uit en we zagen dat hij veel meer zichzelf was.” 
 

Deze ontmoeting laat maar weer zien wat het effect van pleegzorg kan zijn. Het is een gouden opvang, waar we met elkaar zuinig op moeten zijn. Pleegzorg kan voor kinderen het verschil maken!