'Het was een prachtige tijd'
Onze gemeente is een plek waar we omkijken naar elkaar, waar we geloven in solidariteit en waar mensen niet langs de zijlijn blijven staan als anderen hulp nodig hebben. In deze serie artikelen zetten we inwoners in de schijnwerpers die zich met hart en ziel hebben ingezet voor vluchtelingen en anderen die hulp nodig hebben. Of het nu gaat om opvang, taalhulp of simpelweg een warm welkom – hun inzet maakt een wereld van verschil. Zij laten zien hoe we samen een hechte gemeenschap vormen, waarin iedereen telt. Aan het woord komt Klasien Hoekman uit Genemuiden.
“Je hebt niet door wat allemaal schuilgaat achter het woordje ‘vluchteling’. Ik had soms tijd nodig om te herstellen van hun verhalen”, zegt Klasien Hoekman, die als vrijwilliger en beroepskracht lang werkte voor de Stichting Vluchtelingenwerk. Ze kijkt ondanks de ellendige verhalen met veel plezier terug op de periode van de asielzoekerscentra in Genemuiden en Hasselt.
“Het was een prachtige tijd…”, vertelt ze in ’t Olde Staduus in Genemuiden, waar ze nog steeds vrijwilliger is. “Fantastisch hoe Genemuidenaren en Hasselters zich inzetten voor deze mensen. Zelf was ik vooral bezig met de juridische en organisatorische kant, maar de inwoners organiseerden heel veel activiteiten. Van het Sinterklaasfeest tot zwemochtenden. Er ontstonden ook vriendschappen. Ik ken mensen die nog steeds contact hebben met de vluchtelingen van toen.”
Klasien herinnert zich uit die tijd ook wel zorgen van inwoners. Niet iedereen stond meteen te juichen toen de vluchtelingen kwamen. Dat waren eerst Libanezen en later Hutu’s en Tutsi’s. “Je moet de komst goed voorbereiden en inwoners erbij betrekken. Dan zijn er genoeg mensen die willen helpen. In mijn tijd speelden de kerken een belangrijke rol. Die hebben zich echt ingezet voor het Witte Dorp in Genemuiden en het AZC in Hasselt.”
Mede daardoor burgerden de vluchtelingen goed in. “De kinderen werden bijvoorbeeld uitgenodigd op verjaardagsfeestjes. Dat betekende zoveel voor ze. Die kinderen hadden op jonge leeftijd al veel meegemaakt. Ik herinner me nog het verhaal van een meisje uit Afghanistan. Dat had gezien dat de Taliban haar familie vermoordde. En zo waren er zoveel van dat soort verhalen…”
De periode bij Vluchtelingenwerk heeft haar leven ‘verrijkt’, besluit ze. “Onze culturen zijn misschien anders, maar uiteindelijk zit er niet zoveel verschil tussen mensen. Ik heb dit werk altijd ontzettend graag gedaan.”